Dag 7 Ampana naar Bolilanga aka Het Paradijs
Blijf op de hoogte en volg Judith
01 Februari 2015 | Indonesië, Bomba
De boot vertrok om 9 (nouja, half 10, niks gaat hier op tijd) uur. Zoals gewoonlijk zijn we nog steeds de enige blanken en zelf de toeristische atractie.
Het was een grote ferry met een handjevol mensen erop. De tv stopte er mee na zo'n 2 uur varen, hetzelfde geld voor enige mobiele ontvangst (laat staan internet).
We moesten zo'n 45 km afleggen op het water, dat heeft wel geteld 5 uur geduurd...
De ferry vaarde naar Wakai, 1 van de 2 "grote" dorpen op de Togean eilanden, dat ligt in het zuiden van de eilandjes.
Zodra we van de boot afstapte werden we direct aangesproken door een miniatuur vrouwtje; "Belanda??" (dat betekend nederlander)
Op de een of andere mysterieuze wijze wist zij dat ik mijn telefoon kwijt was. Jordan (de gids) had haar gebeld.
Hoe Jordan weet dat wij hier uberhaupt heen gingen weten we niet, we wisten het zelf nog niet eens toen we in Toraja waren.
Ze nam ons mee naar haar huis, hier ontmoette we haar man. Een dikke dronken engelse alcoholist. Maar, hij sprak wel normaal engels (de dubbele tong niet meegerekend).
Hoe die twee elkaar ooit hebben ontmoet blijft ons een raadsel. Na wat beltegoed gekocht te hebben en naar de enige plek in het dorp gegaan te zijn waar je kon bellen kreeg ik Jordan aan de lijn.
Na een enorm ingewikkeld gesprek vertelde hij dat die mijn telefoon had meegegeven aan een groepje nederlanders die op weg waren naar Manado, de hoofdstad in het Noorden.
Hun blijven daar ongeveer een week, wij verwachten daar te zijn voordat ze weer weggaan. Maar, de telefoon komt in ieder geval uiteindelijk weer op z'n plekje terecht.
Het vrouwtje bleek een bootje te hebben die ons voor een flinke vergoeding naar het eiland van onze keuze wilde brengen. De andere mogelijkheid was overnachten
in het dorp, in de homestay van het Indonesisch-Britse koppel, de volgende dag de ferry pakken en vervolgens alsnog een prive boot voor het laatste kleine stukje.
Het bootje deed er zo'n anderhalf uur over om op bolilanga te komen, een onbewoond eiland van nog geen vierkante kilometer. Het strand is slechts enkele tientallen meter lang,
staat vol prachtige palmbomen, een klein dozijn aan kleine cottages en een prachtige stijger vanaf waar je het koraal ziet door het helder blauwe water.
Na alle kamer gezien te hebben besloten we toch maar te gaan voor de honeymoonsuite, we vertellen hier toch iedereen dat we op huwelijksreis zijn dus dit kon er ook nog wel bij.
Iedereen is hier erg gelovig, dus deze status maakt het als stelletje wat makkelijker.
Inmiddels is het een uur of 7 's avonds, de horloges zijn afgegooid dus eigenlijk weten we het niet precies. Er zitten hier nog twee andere stelletjes en de drie leuke
locals die het hotel runnen, en twee vrolijke honden die over het strandje rennen.
Geen internet, lawaai, stress, telefoons, horloges.
Alleen maar het fluiten van de vogels, het kabbelende water onder ons huisje (ja ons huisje staat als enige op het water), wat gitaarmuziek en rust.
Het was een grote ferry met een handjevol mensen erop. De tv stopte er mee na zo'n 2 uur varen, hetzelfde geld voor enige mobiele ontvangst (laat staan internet).
We moesten zo'n 45 km afleggen op het water, dat heeft wel geteld 5 uur geduurd...
De ferry vaarde naar Wakai, 1 van de 2 "grote" dorpen op de Togean eilanden, dat ligt in het zuiden van de eilandjes.
Zodra we van de boot afstapte werden we direct aangesproken door een miniatuur vrouwtje; "Belanda??" (dat betekend nederlander)
Op de een of andere mysterieuze wijze wist zij dat ik mijn telefoon kwijt was. Jordan (de gids) had haar gebeld.
Hoe Jordan weet dat wij hier uberhaupt heen gingen weten we niet, we wisten het zelf nog niet eens toen we in Toraja waren.
Ze nam ons mee naar haar huis, hier ontmoette we haar man. Een dikke dronken engelse alcoholist. Maar, hij sprak wel normaal engels (de dubbele tong niet meegerekend).
Hoe die twee elkaar ooit hebben ontmoet blijft ons een raadsel. Na wat beltegoed gekocht te hebben en naar de enige plek in het dorp gegaan te zijn waar je kon bellen kreeg ik Jordan aan de lijn.
Na een enorm ingewikkeld gesprek vertelde hij dat die mijn telefoon had meegegeven aan een groepje nederlanders die op weg waren naar Manado, de hoofdstad in het Noorden.
Hun blijven daar ongeveer een week, wij verwachten daar te zijn voordat ze weer weggaan. Maar, de telefoon komt in ieder geval uiteindelijk weer op z'n plekje terecht.
Het vrouwtje bleek een bootje te hebben die ons voor een flinke vergoeding naar het eiland van onze keuze wilde brengen. De andere mogelijkheid was overnachten
in het dorp, in de homestay van het Indonesisch-Britse koppel, de volgende dag de ferry pakken en vervolgens alsnog een prive boot voor het laatste kleine stukje.
Het bootje deed er zo'n anderhalf uur over om op bolilanga te komen, een onbewoond eiland van nog geen vierkante kilometer. Het strand is slechts enkele tientallen meter lang,
staat vol prachtige palmbomen, een klein dozijn aan kleine cottages en een prachtige stijger vanaf waar je het koraal ziet door het helder blauwe water.
Na alle kamer gezien te hebben besloten we toch maar te gaan voor de honeymoonsuite, we vertellen hier toch iedereen dat we op huwelijksreis zijn dus dit kon er ook nog wel bij.
Iedereen is hier erg gelovig, dus deze status maakt het als stelletje wat makkelijker.
Inmiddels is het een uur of 7 's avonds, de horloges zijn afgegooid dus eigenlijk weten we het niet precies. Er zitten hier nog twee andere stelletjes en de drie leuke
locals die het hotel runnen, en twee vrolijke honden die over het strandje rennen.
Geen internet, lawaai, stress, telefoons, horloges.
Alleen maar het fluiten van de vogels, het kabbelende water onder ons huisje (ja ons huisje staat als enige op het water), wat gitaarmuziek en rust.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
