Dag 11-12 Op naar Manado
Blijf op de hoogte en volg Judith
06 Februari 2015 | Indonesië, Gorontalo
Lekker pannekoekje naar binnen geschoven, backpacks weer volgeduwd en met een kleine houten iets-wat-lijkt-op-een-katamaran bootje terug naar Wakai. Een dorpje op 1 van de eilanden waar de ferry vertrekt richting Gorontalo, de dichtbijzijnste havenstad op het vaste land in het noorden.
Bij binnenkomst kochten we een 'Businis Klas' ticket. De economy optie was namelijk half buiten zittend tussen de paffende en schreeuwende locals hutje mutje op elkaar. De bootrit duurt ongeveer 13 uur, dus nee. Daarnaast was het ticket alsnog maar zon €5,50.
Bij binnenkomst is het stoelen reserveren (lees je tas zsm dumpen op zoveel mogelijk stoelen), een soort van bedje scoren die overal liggen en op een random plek dumpen voordat iemand je voor is en de ruimte jat. We hadden een mooi stuk oud en verrot geel schuimrubber bij onze voetjes neergelegd. We hebben hier heerlijk op geslapen nadat we op het dek de zonsondergang hebben gezien en een scala aan vliegende vissen. Dolfijnen bleven helaas uit.
Om een uurtje of 4 's ochtends arriveerden we in Gorontalo. We hadden gehoord van mede reizigers dat er een zogehete Pelni boot zou vertrekken om 7 uur. Dit is een groot vrachtschip wat 1 keer per maand van Gorontalo naar Bitung (Bitung is nog zo'n 2 uur rijden van onze bestemming, Manado) vaart. Na een fikse wandeling samen met nog wat andere backpackers op zoek naar de haven van de boot en heel wat onnozele met locals bleek de boot een week later pas te komen, oeps.
De meest logische volgende optie was om in een bus te stappen richting het noorden. Deze bus zou er geschat 17 uur over doen en had geen airco. Samen met een ander stelletje besloten we een autotje te charteren. De wagen was een soort van busje van Daihatsu. Gepimpt als een gek. De enorm kleine velgen stonden ver buiten zn wielkast, rij met subwoofers achter in, een enorme vacht op het dashboard en een gigantische extra toerenteller. Het hok reed niet harder dan 60, 80 bergafwaarts.
We stapten rond half 6 's ochtends in en waren dan uiteindelijk om half 4 in Manado!
Een hoop gezoek en irritatie verder om een restaurant met wifi/internet cafe te vinden (nergens te vinden hier!) vonden we uiteindelijk een mooi hotel.
Stan z'n telefoon is inmiddels weer terug. Een groep nederlanders heeft deze meegenomen en wonder boven wonder zaten ze 's avonds in een restaurant pal tegenover ons hotel.
Zo zonnig als het was op Bolilanga, zo hard dat het hier regent in de stad. We zien uit ons slaapkamerraam de zee met een in de mist verscholen, een enorme vulkaan.
Bij binnenkomst kochten we een 'Businis Klas' ticket. De economy optie was namelijk half buiten zittend tussen de paffende en schreeuwende locals hutje mutje op elkaar. De bootrit duurt ongeveer 13 uur, dus nee. Daarnaast was het ticket alsnog maar zon €5,50.
Bij binnenkomst is het stoelen reserveren (lees je tas zsm dumpen op zoveel mogelijk stoelen), een soort van bedje scoren die overal liggen en op een random plek dumpen voordat iemand je voor is en de ruimte jat. We hadden een mooi stuk oud en verrot geel schuimrubber bij onze voetjes neergelegd. We hebben hier heerlijk op geslapen nadat we op het dek de zonsondergang hebben gezien en een scala aan vliegende vissen. Dolfijnen bleven helaas uit.
Om een uurtje of 4 's ochtends arriveerden we in Gorontalo. We hadden gehoord van mede reizigers dat er een zogehete Pelni boot zou vertrekken om 7 uur. Dit is een groot vrachtschip wat 1 keer per maand van Gorontalo naar Bitung (Bitung is nog zo'n 2 uur rijden van onze bestemming, Manado) vaart. Na een fikse wandeling samen met nog wat andere backpackers op zoek naar de haven van de boot en heel wat onnozele met locals bleek de boot een week later pas te komen, oeps.
De meest logische volgende optie was om in een bus te stappen richting het noorden. Deze bus zou er geschat 17 uur over doen en had geen airco. Samen met een ander stelletje besloten we een autotje te charteren. De wagen was een soort van busje van Daihatsu. Gepimpt als een gek. De enorm kleine velgen stonden ver buiten zn wielkast, rij met subwoofers achter in, een enorme vacht op het dashboard en een gigantische extra toerenteller. Het hok reed niet harder dan 60, 80 bergafwaarts.
We stapten rond half 6 's ochtends in en waren dan uiteindelijk om half 4 in Manado!
Een hoop gezoek en irritatie verder om een restaurant met wifi/internet cafe te vinden (nergens te vinden hier!) vonden we uiteindelijk een mooi hotel.
Stan z'n telefoon is inmiddels weer terug. Een groep nederlanders heeft deze meegenomen en wonder boven wonder zaten ze 's avonds in een restaurant pal tegenover ons hotel.
Zo zonnig als het was op Bolilanga, zo hard dat het hier regent in de stad. We zien uit ons slaapkamerraam de zee met een in de mist verscholen, een enorme vulkaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
