Dag 13 Manado

Bij het wandelen over de stoep, waarbij wij echt de enige zijn die dit uberhaupt doen, moet je behoorlijk uitkijken dat je niet in een gat stapt
of op een stuk los liggend beton. Alle locals die niet lopen hier maken gebruik van kleine blauwe busjes. Die dingen zitten vol met lichtslangen
en alles van skytec wat knipperd, een lading boxen, en de ene nog meer verlaagd dan de andere. En het zijn er duizenden. Je ziet meer blauwe busjes dan iets anders.
De busjes rijden vaste routes, maar welke route dat is is meestal onduidelijk. Een ritje kost, ongeacht de lengte, 2200 rupiahs (15 cent!).
Voor dat prijsje krijg je naast fijne sfeerverlichting en roze meubilair. Ook gehoorbeschadiging van de soort van aziatische Mario-dance muziek.
We moeten hier nog de naam van te weten komen want je hoort het hier overal, zelfs in de supermarkt staat het op standje oorlog.
De supermarkt hier is voor ons een hele attractie, maar voor de locals is ons bezoek dat ook. De monsoen brak los en wij besloten te schuilen onder een groot
afdak van 1 van de gigantische Hypermart. Denk dat er wel 80 man naar ons aan het staren was terwijl wij weer met een groepje schoolkinderen op de foto gingen.

We hebben onze eerste boedhistische tempel gezien! Het is ook meteen de oudste van Manado. Het is binnenkort chinees nieuwjaar en de tempel had hun jaarlijkste opknapbeurt.
In plaats van een tempel troffen we een plek aan waar zo'n 50 man druk aan het poetsen, verfen en lakken waren. We kregen van een ex amerikaanse student local een rondleiding in verfrissend normaal engels.

We zijn wat gaan banjeren door de stad. We stuitten op een gangetje waar een enorm kabaal uit kwam. Binnen troffen we een karoake setje op terror aan, een smalle straat vol koffietentjes die stuk voor stuk allemaal vol zaten en een temperatuur van 55 graden.
We werden aangesproken in het nederlands door een hele oud indonesische mannetje die ons trakteerde op een kopje koffie zodat we een praatje konden maken en natuurlijk.. een foto.
De beste man had familie in nederland en een paar minuten later had zo'n beetje het hele tafeltje het. Dit komt omdat de Nederlanders tot de jaren 70 in Manado aanwezig zijn geweest.
Her en der kwamen er nog wat verstokte nederlandse woorden uit die ze nog hadden meegekregen van hun ouders of grootouders.

Even verderop kwamen we een groepje oudere mannen tegen die een soort van domino speelden maar dan op kaarten. We moesten en zouden een potje meedoen.
We weten niet zeker of we nou hebben verloren of gewonnen want er sprak niemand engels. Na heel wat gelach hebben we ons verlies gepakt en zijn we verder gegaan.

Niet veel later barste de hel los, binnen een paar minuten stonden de straten blank. Mensen stonden tot hun knieen in het water op de weg. Wij zaten gelukkig in de taxi :)

De avond hebben we gespendeerd in de game-hal van 1 van de 20 grote winkelcentra die Manado te bieden heeft, de meeste ook allemaal nog in dezelfde straat ook.
De gewonnen punten van de spellen hebben we maar aan de lokale kinderen gegeven. Aan een 4 liter-meeneem-vul-fles of een 'hello Kitty'-nasi bewaardoos
hebben we immers niet zo veel.