Dag 4 Toraja-Zuid

Na een ietwat vermoeide busreis inclusief lekke band onderweg in the middle of nowhere, waren we rond 6 uur dan toch aangekomen in Rantepao.
De 'hoofdstad' van het Toraja gebied/provincie. Hebben hier bij een echt local tentje ontbeten met rijst, eenden-ei en een soort saus wat volgens onze gids, Jordan, niet zo pittig was...
Niet te doen, letterlijk.

Na het ontbijt kwamen bij onze home-stay aan. We kregen een heerlijke kop plaatselijke koffie, waar Sulawesi bekend om staat,
en moesten een beetje lachen om onze heerlijk symplistische kamer met 2 losse bedden, een douche waar het water eigenlijk niet echt van stroomt
en een lichtschakelaar die meer van de muur afhangt dan er aan vast zit.

Na een kleine opfrisbeurt na een 8uur durende busreis- inclusief lekke band-drama -, stapte we in onze auto met chaffeur die meer weg had van
een Mexicaan dan een Indonesier. De beste man bleek later ook 4 vrouwen, 14 kinderen en flink wat tattoo's te hebben. Geen woord Engels
maar ontzettend vriendelijk.

Toraja staat bekend om het volk, de Tana Toraja, alles draait hier om de dood, wat groots gevierd wordt. We hoorden van de chauffeur dat er
nu een begraafnis bezig was. Eigenlijk is er altijd wel een begraafnis te vinden, ze duren namelijk minimaal 4 dagen en soms zelfs een maand,
en er zijn flink wat kleine dorpjes in het gebied Toraja.

Als er iemand overlijdt is er een kleine herdenking. Daarna word het lichaam gebalsemd en blijft het in het huis van de familie.
Tot dat de familie genoeg gespaart heeft voor de begrafenis. De begrafenis word opgedeeld in een aantal dagen, afhankelijk van hoeveel de familie heeft kunnen sparen.
De dagen bestaan uit ceremonie's, rituelen en offers. Het draait allemaal om vanuit de overledene nog een laatste iets te kunnen geven aan zijn
familie en vrienden. De Toraja's geloven ook dat je spullen en kostbaarheden mee kan nemen naar het hiernamaals. De begrafenis is eigenlijk 1 groot overgangsritueel.

Hierna gingen we met onze Mexicaan achter het stuur en de welbespraakte Michael Jordan naar de markt.
Een gigantische broedplaats waar je letterlijk alles kan kopen. Van chilli pepers per liter tot grote, speciale waterbuffels voor 300 miljoen rupiahs (€20,000)
De AEX kennen ze hier niet. Deze mensen investeren in waterbuffels. Een verzorger heeft altijd maar 1 waterbuffel onder zijn hoede en deze verzorgen ze met enorm veel liefde.
Want hoe meer liefde en eten, hoe groter het dier, hoe meer ze uiteindelijk weer opbrengen op de markt. Hetzelfde geld voor varkens.
We kregen nog de vraag of we er niet eentje wilden kopen, een verzorger aan wilde wijzen en dan 2 jaar later terug komen om ons geld te innen...
Wat heel fijn is dat je niet wordt aangesproken, laat staan opgedrongen, om iets te kopen. De mensen zijn hier bijzonder aardig. Niet te vergelijken met welke markt dan ook een of ons ooit is geweest.

We zijn naar de Sarambu waterval gegaan waar we na een flink off road ritje met de toyota rammelbak en een kleine klim later,
midden in de waterval stonden en bijna werden weggeblazen door de enorme wind dat van 25 meter hoog vallend water komt.

Onze gids, Jordan, is zelf een echte Toraja en hij nam ons mee naar een kant van zijn familie die nog traditioneel woont in een afgelegen dorp.
We kregen hier wederom bijzonder lekkere koffie. Een gesprek voeren met deze mensen is falikant onmogelijk. Ze spreken geen eens Indonesisch, laat staan engels.

Daarna gingen we de traditionele huizen van dichtbij gekregen. Dit dorp is helaas ondertussen meer voor toeristen bestemd. Er wonen nog een klein aantal mensen.
De begraafplaats hier die al honderden jaren in gebruik was konden we ook zien. Ze begraven de belangrijkste mensen van het dorp in enorme gebouwen vol met versieringen.
Het 'normale' volk komt in de berg. Hiervoor word in de rots een enorme kamer met meestal meerdere verdiepingen uitgehakt waar de overblijfsel worden neergelegd met van alles en nog wat om mee te nemen naar het paradijs.

We hadden voor het eerst normaal zon! Stan is natuurlijk weer verbrand en rond een uurtje of 6 kwam het weer met tonnen uit de hemel vallen.
Conclusie van de dag; onze grootste bezigheid is nog steeds met ladingen aziaten tegelijkertijd op de foto te gaan. We staan waarschijnlijk volop over facebook.